Cerkiew Litewskiego Pułku Lejbgwardii znajdowała się w Alejach Ujazdowskich, naprzeciw koszar, w których stacjonował pułk. Budowę cerkwi pod kierownictwem kapitana inżyniera Ludersa rozpoczęto 16 czerwca 1892 r., a poświęcenie odbyło się 21 grudnia 1894 r. Według Pana Andrzeja Buczyńskiego autorem projektu świątyni był wojskowy inżynier kapitan Stepan Onufrjewicz Kruglik-Oszczewskij (choć znalazłam również wersję, że był to A. A. Nabatow). Smukły budynek w staroruskim stylu był murowany, z pięcioma kopułami. Duża cebulasta kopuła w części centralnej otoczona była przez mniejsze kopuły umieszczone w narożnikach. Kopuły zostały pokryte blachą ocynkowaną i pomalowane zieloną farbą we wzór tworzący szachownicę. Zwieńczeniem kopuł były ośmioramienne krzyże. Nad wejściem do cerkwi umieszczono niewielką dzwonnicę. Kolumny przy wejściach zostały wykonane z piaskowca, a cokół i stopnie – z granitu.
Wewnątrz cerkwi złoconą i ozdobioną mozaikami kopułę podtrzymywały cztery pylony. W części ołtarzowej podłoga była wyłożona parkietem, w samej świątyni – płytkami ceramicznymi, przypominającymi marmur. Wnętrze cerkwi pomalował artysta Muraszko. Dwupoziomowy ikonostas zaprojektował Władimir Nikołajewicz Pokrowskij, a ikony zostały skopiowane z ikon soboru Włodzimierskiego w Kijowie przez artystę Bielewicza. Cerkiew posiadała trzy ołtarze: ołtarz główny ku czci Archanioła Michała, ołtarz prawy – ku czci św. Mikołaja Cudotwórcy, a lewy – ku czci Świętych Ojców. Równych Apostołom Konstantyna i Heleny (kaplica boczna po prawej stronie została poświęcona 12 października 1897 r., a kaplica boczna po lewej stronie – 11 września 1899 r.). W cerkwi znajdowała się także stara ikona Wielkiego Męczennika Jana Wojownika ze srebrnym krzyżem, w którym znajdują się cząstki relikwii świętego. Na budowę cerkwi przeznaczono niebagatelną kwotę 130 tysięcy rubli. Jako, że cerkiew mogła pomieścić podobno ok. 100 osób służyła ona nie tylko wojskowym, ale i licznej społeczności rosyjskiej, zwłaszcza tej zamożniejszej, dla której ten rejon miasta stał się szczególnie atrakcyjny. Cerkiew uważano za niespotykanie piękną i doskonale wkomponowaną w otaczający ją krajobraz.
W 1915 roku, w związku z wycofywaniem się wojsk rosyjskich, świątynię przekazano parafii Kościoła Ewangelickiego. Między kwietniem a lipcem 1922 r. cerkiew będąca już w złym stanie technicznym została rozebrana. Na jej miejscu w 1924 r. wzniesiono drewniany pawilon kawiarniano-wystawienniczy, od 1925 r. zwany „Łobzowianką”.
Komentarze
Prześlij komentarz