Fakty warszawskie

z książki J. Kasprzyckiego i M. Stępnia "Warszawskie pożegnania" Stoi sobie przy Puławskiej 418 zaniedbany dzisiaj budynek podobny do zamku. Nieistniejąca już dzisiaj restauracja "BASZTA" mieściła się w willi zbudowanej w 1896 r. Wybudowana w podwarszawskich Pyrach równolegle z hotelem "Bristol willa zaprojektowana została przez znanego architekta Władysława Marconiego, Z opowieści starszych mieszkańców Pyr wynika, że stworzono ją dla Branickich, którzy spędzali tu czas po polowaniach w Lesie Kabackim. W dalszych dziejach była w posiadaniu Hartwingów. Ci natomiast sprzedali posiadłość znanym przedwojennym cukiernikom Fruzińskim. Z innych źródeł wynika, że Marconi zaprojektował willę na zlecenie Jana Fruzińskiego, znanego wówczas cukiernika, zwanego królem warszawskiej czekolady. Nie było wówczas jeszcze jakże charakterystycznej baszty i kilku innych elementów dzisiejszego budynku, te powstały w wyniku przebudowy pod koniec lat 50. XX w.. Początkowo czasy

Dom Welecki przy Chocimskiej 4

Dom Welecki w 1931 r., Polona Welecja jest polską korporacja akademicką założoną w maju 1883 r. w Rydze, gdzie w owym czasie studiowało bardzo wielu Polaków. Nazwa korporacji pochodzi od Wieletów, grupy plemiennej Słowian połabskich o demokratycznej strukturze społecznej. Dewizą Welecji jest „ Viribus Unitis Suum Cuique” - co oznacza „ wspólnymi siłami, każdemu co mu się należy”. W czasie pierwszej wojny światowej w 1915 r. w związku z ewakuacją Politechniki Ryskiej do Moskwy Welecja przeniosła swą siedzibę do stolicy Rosji, gdzie działała do listopada 1918 r., kiedy to podjęto decyzję o przeniesieniu oficjalnej siedziby korporacji do Warszawy. W 1907 r. powstało w Warszawie Stowarzyszenie Filistrów Welecji zrzeszające członków , którzy ukończyli już studia i opuszczali szer e gi cz y nnej korporacji. W okresie międzywojennym korporacja posiadała własny dom znajd ujący się przy ul. Chocimskiej 4 w Warszawie. Dom został zaprojektowany przez fil. Edmunda Michałowskieg

Cerkiewka z placu Saskiego

Warszawskie cerkwie w większości zniknęły z krajobrazu stolicy na długo przed wybuchem II wojny światowej. Gdy wiosną 1894 r. przystąpiono do kopania fundamentów soboru na pl. Saskim, dobiegały właśnie końca prace ciesielskie i dekarskie przy niepozornej budowli stojącej nieopodal płotu ogradzającego plac budowy. Cerkiewkę, administracyjnie podległą cerkwi sztabowej św. Jerzego Zwycięzcy, zaprojektował kpt. inż. Lüders. Jednonawowa kaplica, szalowana deskami i dekorowana ornamentem rzezanym laubzegą, miała dach malowany na zielono, od frontu zaakcentowany niskim, sześciobocznym bębnem, zwieńczonym daszkiem namiotowym i błękitną cebulką kopuły, na której złocił się prawosławny krzyż. Budowlę poprzedzał otwarty przedsionek, przypominający werandę podmiejskiej daczy. Wewnątrz ściany pomalowano na perłowo, a całą tylną ścianę wypełniał obraz z wizerunkiem patrona. Poświęcenia budynku dokonał drugiego czerwca prawosławny arcybiskup warszawsko-chełmski Flawian, nadając mu rangę tymczasowe

Zobacz starsze posty

maj 20242
kwi 20241
lut 20241
gru 20231
lis 20233
paź 20231
cze 20232
mar 20231
lut 20233
lip 20222

cze 20222
lut 202210
sty 20223
gru 20211
kwi 20212
lut 20216
sty 20211
gru 20202
lis 20202
paź 20204
wrz 20203
cze 20202
lut 20201
gru 20192
lis 20191
wrz 20194
lip 201917
cze 20197

Pokaż więcej Pokaż mniej

Zgłoś nadużycie

Obsługiwane przez usługę Blogger