Kamienica Jana Alfonsa Jasińskiego - narożnik Al. Jerozolimskich i Nowego Światu, czyli zanim powstał Dom Partii

 

około 1925 r.

W 1827 r. według projektu Antonio Corazziego została wybudowana kamienica dla Jana Alfonsa Jasińskiego - budowniczego odcinka ówczesnej Drogi Jerozolimskiej pomiędzy Nowym Światem a Wisłą. W 1831 r. została ona odkupiona od spadkobierców Jasińskiego przez rząd Królestwa Polskiego, a w 1840 r. stała się siedzibą Najwyższej Izby Obrachunkowej.

W okresie międzywojennym była ona siedzibą Ministerstwa Komunikacji. Budynek zamierzano rozebrać, a w jego miejscu stanąć miał ogromny budynek centrali Banku Polskiego. Wybuch wojny pokrzyżował te plany. We wrześniu 1939 r. w narożnik kamienicy trafiła bomba, burząc ją aż do parteru, mury przyulicznych skrzydeł rozebrano w czasie okupacji, a tylne skrzydło - po 1945 r.

Dziś miejsce narożnika zajmuje chodnik poszerzonego w tym miejscu Nowego Światu z pomnikiem generała de Gaulle'a.

Po wojnie w miejscu kamienicy Jasińskiego wybudowano Dom Partii. Budynek powstał w latach 1948-1951. Jest to projekt Wacława Kłyszewskiego, Jerzego Mokrzyńskiego i Eugeniusza Wierzbickiego. W powszechnej opinii zakorzeniła się informacja, że jest to przykład polskiego socrealizmu. Jednakże Dom Partii reprezentuje mieszankę stylów architektonicznych: polskiego modernizmu z lat 30 XX w. z niewielkimi wpływami art déco. Jak tłumaczył Jerzy Mokrzyński: „Po prostu zdążyliśmy przed słynną naradą partyjnych architektów w czerwcu 1949 r., od której realizm socjalistyczny stał się obowiązującą doktryną”.

Zrujnowany narożnik, prawd. 1942