Pasażerski dworzec lotniczy na Okęciu

Budynek dworca pasażerskiego

Szybki rozwój urbanistyczny Warszawy spowodował, że władze miejskie zdecydowały się 1 listopada 1933 roku, po wcześniejszym wykupieniu terenów na południu miasta, przenieść port lotniczy w miejsce, gdzie znajduje się do dziś, czyli na Okęcie. Miała to być dla lotniska cywilnego lokalizacja tymczasowa (do czasu wybudowania nowego lotniska na Gocławiu). Zbudowano również drogę od Śródmieścia do lotniska. To dzisiejsza Al. Żwirki i Wigury.

29 kwietnia 1934 r. na Lotnisku Okęcie uroczyście otwarto dworzec lotniczy. Pomiędzy hangarami w północno-zachodniej części lotniska w rejonie obecnej ul. 17 stycznia zbudowano dwa stylowe budynki. W jednym był dworzec pasażerski, a w drugim obsługa lotniska. W budynku było kilkanaście pomieszczeń, które chwalono za funkcjonalne rozplanowanie. Na parterze były kasy biletowe, poczekalnia, urząd pocztowy, ekspozytura urzędu celnego i ambulatorium. Mieścił się też zarząd portu lotniczego, lotniskowe biuro pogody, radiostacja, wreszcie przedstawicielstwo Lotu. Na piętrze znalazła się duża restauracja. Z balkonu można było oglądać samoloty kołujące po płycie lotniska. Jak donosiła ówczesna prasa: „W dużym pastelowym hallu, widzimy kasę biletową, placówkę urzędu celnego, urząd telegraficzno-pocztowy, posterunek policji, kiosk z gazetami itp. (…) Na górnem piętrze mieści się restauracja i wygodny taras, z którego można łatwo ogarnąć wzrokiem całe lotnisko. Wszędzie beton, szkło, marmur…”

Elewację budynku dworca lotniczego na Okęciu zaprojektował architekt Wilhelm Hanneberg, natomiast wnętrza dworca były dziełem młodych architektów Stanisława Gałęzowskiego i Stanisława Połujana. Można je obejrzeć na poniższych zdjęciach.

Zdjęcia: miesięcznik "Wnętrze" 1933/34, NAC, collectienederland.nl.