Przed wojną w dawnym budynku Instytutu Wód Mineralnych w Ogrodzie Saskim utworzono strzelnicę Sportowego Klubu Strzeleckiego. Niewiele wiadomo o tej organizacji, poza tym, że posiadała także strzelnicę przy ul. Nowy Świat 35, którą z czasem przejął Wojskowy Klubu Sportowego „Legia” Warszawa”. Jak wskazują spisy abonentów sieci telefonów z połowy lat 30-tych określana była jako „Strzelnica P.W.” czyli przysposobienia wojskowego. Zakres prac adaptacyjnych w stosunku do budowli Henryka Marconiego sprowadzał się do zamurowania dolnej partii arkad (pozostawiając oświetlenie z części górnej), urządzenia stanowiska strzeleckich i tarczowych. Można było tam strzelać na dystansie 100 m. Otwarcia strzelnicy 15 kwietnia 1928 r. dokonał dowódca I Okręgu Korpusów w Warszawie gen. bryg. Jan Karol Wróblewski. Wzięli w nim udział m.in. były aktywista Polskiej Organizacji Wojskowej, adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego i dyrektor Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie ppłk Juliusz Ulrych oraz działacz Związku Strzeleckiego i II wiceminister spraw wojskowych gen. bryg. Kazimierz Fabrycy. Ze strzelnicy korzystali wojskowi i cywile, w tym również uczniowie w ramach zajęć szkolnych z przysposobienia wojskowego.
„Był to długi (ponad 100 m) i dość szeroki drewniany barak mieszczący się na zachodnim skraju Ogrodu Saskiego, po lewej stronie bramy prowadzącej na plac „Za Żelazną Bramą”. Było tam 10 (12?) stanowisk strzeleckich, ustawionych dość blisko siebie. Stanowiska te były ponumerowane. Odpowiednie tabliczki z numerami stanowiska znajdowały się pod tarczami strzelniczymi.
Przed tarczami w poprzek hali znajdował się kanał, w którym siedziało kilku żołnierzy obsługi. Wymieniali tarcze strzeleckie oraz pokazywali t.zw. „packą” (cienki biały pręt drewniany zakończony czarnym kółkiem) miejsca trafienia próbnych strzałów (3 „etatowe” lub dodatkowe dla antytalentów oraz dla trenujących i kandydatów do brązowej odznaki strzeleckiej (na srebrną i złotą strzelano na innej strzelnicy). Pomiędzy stanowiskami strzeleckimi chodziło kilku podoficerów nadzorujących oraz oficer prowadzący strzelanie.” W rzeczywistości, jak donosiła ówczesna prasa, strzelnica miała 50 m długości i sześć stanowisk strzeleckich.
Otwarcie strzelnicy w Ogrodzie Saskim spotkało się z protestami okolicznych mieszkańców, gdyż zakłócało spokój całodziennymi detonacjami, a spacerowicze narzekali, że pozbawiono ich spokoju schronienia w razie deszczu lub niepogody.
Strzelnica w budynku po Instytucie Wód Mineralnych istniała do września 1939 r.
Wykorzystano materiały Biuletynu Kolekcjonera Nr 28/2014.
Komentarze
Prześlij komentarz