Powołany przez Spółdzielnię mieszkaniowo-żywnościową „Dom Akademiczek” Komitet budowy nabył od Skarbu Państwa na zasadzie dzierżawy wieczystej plac o powierzchni 1830 m2 i w 1922 r. przystąpiono do budowy. Projektantem akademika dla dziewcząt studiujących w Warszawie był architekt Konstanty Jakimowicz. Budynek wzniesiono na rzucie litery E. Całość została wzniesiona z wykorzystaniem różnic terenu. Najbardziej charakterystycznym elementem budynku są elewacje ostatniego piętra nawiązujące do renesansowych XVI i XVII-wiecznych polskich attyk grzebieniowych.
Budowa domu była finansowana z opłat studenckich na budowę domów akademickich, jednocześnie Spółdzielnia skorzystała z kredytu długoterminowego Banku Budowlanego, Banku Gospodarstwa Krajowego i Magistratu m.st. Warszawy. Z braku dostatecznych środków finansowych budowa ciągnęła się latami. W marcu 1926 r. oddano do użytku jedynie III i IV piętro dla 100 studentek. Ostateczne otwarcie akademika nastąpiło 13 listopada 1927 r.
W budynku o kubaturze 26 000 m3 były 133 pokoje mieszkalne (36 jedno-, 76 dwu- i 21 trzyosobowych), kuchnia, sala jadalna z estradą, pokoje klubowy, izolacyjny, biblioteczny oraz pomieszczenia przeznaczone na pralnię, wanny i natryski. Na każdym piętrze były dwa pokoje służbowe z kuchenkami gazowymi. Pokoje mieszkalne w systemie korytarzowym posiadały przedpokoje z szafami i łazienką-umywalnią z bieżącą wodą. Pokoje były wyposażone w łóżko z materacem, stół, biurko i kilka krzeseł. Opłaty za pokój jednoosobowy w 1936 r. wynosiły 50 zł miesięcznie, dwuosobowy – 30 lub 28 zł, a trzyosobowy – 17 lub 21 zł. Biorąc pod uwagę potrzeby mieszkanek od 1 listopada 1935 r. w domu uruchomiono gabinet lekarski.
Wnętrza domu były przestronne, jasne, choć skromne. Hol wsparty został na rzędach kwadratowych słupów, stołówka mieściła się w odrębnym parterowym aneksie wbudowanym pomiędzy skrzydła. Wyposażenie stołówki stanowiły kwadratowe stoliki i krzesła z giętego drewna, a także estrada, co umożliwiało przekształcenie sali jadalnej w balową lub koncertową. Tym samym mieszkanki mogły organizować przyjęcia czy bale, na które wolno było zapraszać chłopców z męskich domów akademickich.
W momencie otwarcia dom nie był całkowicie wykończony, a Spółdzielnia miała olbrzymie zobowiązania finansowe do spłacenia. Dzięki staraniom patronki, którą była prezydentowa Michalina Mościcka, i Koła Przyjaciół Domu Akademiczek pod przewodnictwem baronowej Heleny Lesserowej, udało się budowę całkowicie zakończyć.
W 1931 r. Spółdzielnia, biorąc pod uwagę stan finansowy oraz fakt, że najważniejsze jest zapewnienie studiującym kobietom taniego zakwaterowania, zdecydowała o przekazaniu domu darowizną Fundacji Dom Akademiczek, zastrzegając jednocześnie, że nieruchomość ma służyć jako pomoc mieszkaniowa dla studentek wyznań chrześcijańskich wszystkich uczelni w Warszawie, przede wszystkim studentkom niezamożnym, a także zapewniając udział swoich przedstawicielek we władzach Fundacji.
Gmach przetrwał II wojnę światową i obecnie mieści się w nim akademik Politechniki Warszawskiej.
Komentarze
Prześlij komentarz